Vrije val van 45 meter

Op zondag 12 januari was het zo ver, ik zou gaan abseilen van de Julianabrug. We moesten verzamelen onder de brug in Otrobanda. Onder de brug ja. Dus niet onderaan de brug, maar letterlijk onder de brug. We moesten dan ook een stuk(je) omhoog klimmen om op de brug te komen. Daar moesten we de ring oversteken, wat volgens de instructeur Albert het gevaarlijkste was van de hele activiteit. Je moet namelijk een vierbaans weg oversteken waar de auto's van de brug naar beneden knallen, en ook al mogen ze er maar 60 km/u rijden, meestal rijden ze (en ik spreek uit eigen ervaring) minstens 80 km/u. Nadat we allemaal veilig waren overgestoken, moesten we via een luik aan de zijkant in de brug kruipen. Het was apart om IN een brug te lopen. We mochten dit niet filmen, want kennelijk zijn er in het verleden filmpjes van de binnenkant van de brug online gekomen, waar erg veel commentaar op kwam dat het onderhoud zo slecht was en de brug op instorten stond enzovoorts. En is het onderhoud van de brug zo slecht? Geen idee.... Ik heb daar geen verstand van. Het enige wat ik erover kan zeggen is: ik heb geen losse bouten of schroeven gezien en het zit strak in de verf ;-) De brug is echter weleens ingestort, maar dat was tijdens de bouw (op 6 november 1967). Tijdens het plaatsen van het drieëntwintigste segment van de vijfentwintig segmenten van de eerste helft stortte het hele gebouwde gedeelte in. In totaal verloren vijftien werklieden hun leven. Naast de arbeidersopstand van 30 mei 1969 wordt deze gebeurtenis gezien als de grootste ramp uit de Curaçaose geschiedenis. Tot zover het Curaçao geschiedenislesje ;-). In de brug (waar het overigens super warm was! Iedereen begon te transpieren, al was dat bij sommigen misschien ook angstzweet) kregen we instructies over hoe we onszelf veilig op de grond konden krijgen. We moesten door een klein raampje kruipen waarbij we aan de buitenkant op een smalle biels kwamen te staan, ongeveer net zo breed als de bovenkant van een treinbiels. Uiteraard had je aan die kant van de brug niks om jezelf aan vast te houden. Vanuit die positie moesten we ons met gestrekte benen naar achteren laten zakken, om vervolgens onze voeten te verplaatsen naar de onderkant van de biels, en ons dan loslaten zodat we onder die biels door zouden zoeven. Wieeehhhh! Dit allemaal was gelijk voor het echie, droog oefenen zat er niet bij! Je voeten loslaten en onder die balk doorzeilen vond ik wel even spannend, maar dat was wat mij betreft wel het engste gedeelte. Daarna kan je op je dooie gemakje rustig jezelf naar beneden laten zakken. De brug is op z'n hoogste punt 56,4 meter hoog, maar wij hebben niet boven het water geabseild, maar iets meer aan de zijkant. Wij gingen dus 'maar' 45 meter abseilen. Hij had ons ook nog uitgelegd hoe we op z'n kop konden hangen, maar terwijl ik naar beneden ging was ik alweer vergeten hoe ik m'n grepen dan moest overpakken. We hadden het immers ook niet kunnen oefenen. Om een verkeerde handgreep en daardoor een vrije val te voorkomen, ben ik alleen maar recht naar beneden gegaan.

Ondertussen is het alweer 1,5 week verder en is er uiteraard weer veel gebeurd. Zo zijn mijn ouders vorige week aangekomen, heb ik mijn werktrip naar Bonaire (bijna) achter de rug, ik zit namelijk nog op het vliegveld van Bonaire. En wat is een klein eiland soms fijn! Ik was zo stom om mijn mobiel in de auto van werk te laten liggen. Uiteraard kwam ik hier pas achter toen ik al was ingecheckt, door de douane was, et cetera. Gelukkig was er een aardige manier van wie ik zijn telefoon mocht lenen om naar werk te bellen. Zij zouden naar het vliegveld komen om mijn mobiel te brengen. Ik was alleen even vergeten te zeggen dat ik al door de douane was! Maar dit was geen probleem. Ik mocht gewoon weer naar buiten lopen, moest terug alleen even opnieuw m'n tas laten scannen en door het poortje lopen, maar verder niks. Dus gelukkig heb ik mijn mobiel terug! Over mijn avonturen op Bonaire en wat ik met mijn ouders heb beleefd komt in de volgende blog. Die zal snel volgen (als ik mijn best doe), want over precies een week zit ik weer in het vliegtuig, maar dan een iets grotere! (nu zitten we maar met 6!! man in het vliegtuigje!) Ik ga dan naar Colombia voor 3,5 week :-)

Tot snel!